تمدن دوران داود (قرآن)خداوند انواع نعم ظاهری و باطنی را به داود (علیه السلام) ارزانی داشته بود، در نتیجه داود مردی بود نیرومند در جنگها، در عبادت، در علم و دانش و در حکومت، و هم صاحب نعمت فراوان بود. ۱ - تمدن و حکومتقرآن کریم در مورد وجود تمدن و حکومت در دوران داود علیه السلام می فرماید: «اصبر علی ما یقولون واذکر عبدنا داوود ذا الاید انه اواب• انا سخرنا الجبال معه یسبحن بالعشی والاشراق• والطیر محشورة کل له اواب• وشددنا ملکه وءاتینـه الحکمة وفصل الخطاب؛ در برابر آنچه می‌گویند شکیبا باش، و به خاطر بیاور بنده ما داود صاحب قدرت و توبه کار را• ما کوهها را مسخر او ساختیم که هر شامگاه و صبحگاه با او تسبیح می‌گفتند• پرندگان را نیز دستجمعی مسخر او کردیم (تا همراه او تسبیح خدا گویند) و همه اینها بازگشت کننده به سوی او بودند• و حکومت او را استحکام بخشیدیم، هم دانش به او دادیم و هم داوری عادلانه. » ۲ - نیرومندی در همه جهات۲.۱ - تسبیح حقحضرت داوود علیه‌السلام در تسبیح خدای تعالی مردی نیرومند بود و خدا را تسبیح می‌کرد و کوهها و مرغان هم با او همصدا می‌شدند، و نیز مردی نیرومند در سلطنت و نیرومند در علم، و نیرومند در جنگ بود، و همان کسی است که جالوت را به قتل رسانید. اید هم به معنی قدرت آمده و هم به معنی نعمت . ۲.۲ - نیروی جسمانیو داود به هر دو معنی ذاالاید بود، نیروی جسمانیش در حدی بود که در میدان جنگ بنی اسرائیل با جالوت جبار ستمگر با یک ضربه نیرومند به وسیله سنگی که از فلاخن رها کرد جالوت را از بالای مرکب به روی خاک افکند، و در خون خود غلطید. بعضی نوشته‌اند سنگ سینه او را شکافت و از آن طرف بیرون آمد! ۲.۳ - قدرت سیاسیو از نظر قدرت سیاسی، حکومتی نیرومند داشت که با قدرت تمام در برابر دشمنان می‌ایستاد، حتی گفته‌اند در اطراف محراب عبادت او هزاران نفر شب تا به صبح به حال آماده باش بودند! ۲.۴ - قدرت معنویو از نظر قدرت معنوی و اخلاقی و نیروی عبادت چنان بود که بسیاری از شب را بیدار بود و به عبادت پروردگار مشغول، و نیمی از روزهای سال را روزه می‌گرفت. ۲.۵ - نعمت فراواناز نظر نعمتها خداوند انواع نعم ظاهری و باطنی را به او ارزانی داشته بود، خلاصه اینکه داود مردی بود نیرومند در جنگها، در عبادت، در علم و دانش و در حکومت، و هم صاحب نعمت فراوان. ۳ - معنای اواباواب از ماده اوب (بر وزن قول) به معنی بازگشت اختیاری به سوی چیزی است، و از آنجا که اواب صیغه مبالغه می‌باشد اشاره به این است که او بسیار به سوی پروردگارش بازگشت می‌کرد، و از کوچکترین غفلت و ترک اولی توبه می‌نمود. ۴ - پانویس۵ - منبعفرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «تمدن دوران داود». رده‌های این صفحه : تمدن | موضوعات قرآنی
|